خط فرمان؛ فقط برای اجرای فرمان؟!

خیلی از افراد خصوصاً اونایی که با دنیای گنو/لینوکس غریبه‌اند، محیط خط فرمان رو صرفاً جایی برای اجرای یکسری دستور می‌دونن که تازه این دستورات معمولاً چیزی فراتر از کارای روزانه‌ست.

مثلاً یه کاربر Windows ممکنه برای نشون دادن فایل‌های پنهان سیستمی از Command Prompt استفاده کنه، یا شاید حتی برای Set کردن IP.

اما دیگه خیلی وقته که کسی با محیط خط فرمان Windows آهنگ گوش نمی‌کنه! دیگه کسی Norton Commander رو یادش نمیاد. تازه همه چیز به همینجا محدود نمیشه. حتی در گذشته هم هیچکس در محیط خط فرمان Windows توی اینترنت گشت و گذار نکرده!

اما گنو/لینوکس چی؟

خداحافط Ubuntu!

مدتی بود از به روز نبودن مخازن Ubuntu در رنج و عذاب بودم.

در نهایت تصمیم گرفتم به یه توزیع Rolling Release و به روزتر مهاجرت کنم. ArchLinux رو انتخاب کردم.

ولی خب با نصب Driver گرافیک توی ArchLinux مشکل داشتم. این شد که دست به دامان یکی از فرزندان ArchLinux یعنی Manjaro شدم. تا الان که خیلی خوب کار کرده و خیلی خوشحالم که میتونم توش از مدیر پنجره‌ی سبک Openbox لذت ببرم.

این تصویر دسکتاپ من.

چرا گنو/لینوکس؟

مدت زیادیه که دیگه با ویندوز کار نمیکنم. در عوض با سیستم عامل مورد علاقه‌ی خودم یعنی Ubuntu دست و پنجه نرم میکنم. آره! دست و پنجه نرم میکنم. چون عادت کردن به این محیط جدید همت خیلی زیادی می طلبه. دیگه از DVDهای پر از نرم افزار Crack شده خبری نیست! بلکه باید خودم نرم افزارهای مورد علاقه‌م رو نصب کنم. دیگه خبری از Driverهای آماده برای سیستمم نیست و باید خودم دستی Driverها رو نصب کنم. ولی در عوض:

• دنیای گنو/لینوکس کاملا آزاد و رایگانه. دیگه مطمئنم لازم نیست از نرم افزارهای دزدی استفاده کنم.
• می‌تونم از Updateهای مقرر Ubuntu استفاده کنم. در حالیکه توی Windows چون سیستم عاملم دزدی بود خبری از Update نبود!
• میتونم فقط با یه دستور ساده توی Terminal نرم افزار مورد علاقه‌م رو نصب کنم و نیاز نیست حتی یک ریال پول خرید بسته های نرم افزاری رو بدم. حتی دیگه لازم نیست برای نصب نرم افزار از خونه بیرون بیام!
• با خیال راحت به کارام می‌پردازم و حتی یه ذره هم به فکر نصب Anti Virus یا نرم افزارهای امنیتی دیگه نیستم. GNU/Linux کاملا امنه.
• تقریباً تمامی عرضه‌های GNU/Linux بصورت ۲۴×۳۶۵ پشتیبانی می‌شن، بخصوص Ubuntu که یکی از مشهورترین عرضه‌هاست. انجمن های خیلی زیادی مثل انجمن اوبونتو و همچنین Askubuntu وجود دارن که خیلی سریع پاسخ سؤالاتم رو بدون هیچ چشم داشتی میدن. تازه این همش نیست! کانال‌های IRC خیلی زیادی وجود داره که بصورت ۲۴ ساعته فعاله و بدون هیچ تأخیری پاسخ سؤالات رو در اختیارم قرار میدن.
• توی GNU/Linux سیستم عامل باهام صادقه! سیر تا پیاز کاراش رو می‌تونم بررسی کنم و در صورت تمایل تغییرات دلخواهم رو بدم. دیگه خبری از ترفندهای آنچنانی Registry و Computer Management که تو Windows بشون افتخار میکردم نیست! توی گنو/لینوکس هرکاری که بخوام رو می‌تونم بدون هیچ زرنگی انجام بدم.
• بار پردازشی گنو/لینوکس خیلی خوب با سیستم جفت و جور میشه. هیچ کامپیوتری از داشتن لینوکس محروم نیست! از کامپیوترهای Pentium 2 گرفته تا سیستم‌های قوی امروزی حق استفاده از GNU/Linux رو دارن. این در حالیه که برای نصب سیستم عامل‌های مایکروسافت همیشه محدودیت وجود داشته و داره.
• حتی ظاهر گنو/لینوکس به آدم احترام میذاره! اینجا مثل Windows مجبور نیستم از محیط ثابتی که مایکروسافت برام استانداردسازی کرده استفاده کنم و با کلی تلاش با یه تم یه ذره زیبا ترش کنم! توی گنو/لینوکس مدیرپنجره‌های زیادی وجود داره که با توجه به توان سیستم و علاقه‌م میتونم ازشون استفاده کنم. KDE، Unity، XFCE، LXDE، Cinnamon و MATE فقط چندتا از معروفاشن! خیلی تعدادشون بیشتره. تازه هرکدوم تعداد خیلی زیادی تم و پوسته داره و ۱۰۰٪ هم قابل شخصی سازیه!
• دیگه نگران پشتیبانی از زبان پارسی نیستم. گنو/لینوکس بهترین پشتیبانی رو از زبان پارسی داره و در ضمن از کیبورد استاندارد پارسی هم پشتیبانی میکنه. در حالیکه که کیبوردی که توی Windows به اسم کیبورد پارسی می‌شناختم فقط تغییر یافته‌ی کیبورد عربی بود! دیگه لازم نیست دنبال کلید حرف «پ» و «ژ» بگردم!

اینا فقط یه تعدادی از برتری‌هایی هستن که GNU/Linux به من داده.

دیگه بعید می‌دونم هیچ وقت دوباره به Windows برگردم.